कथा (अपूर्ण प्रेम )

यो पूर्ण रुपमा प्रेम कथा हो !
सम्पादन नगरिएको (Unedited version)

बाहिर निक्कै जाडो छ । बर्षको सबै भन्दा चिसो दिन हुनु पर्छ आज । तापक्रम माइनसमा दस काटेको मेरो अनुमान छ । मलाई यो जाडो देख्दा लाग्छ दिनहरु कटाउन मुस्किल पर्ने छ यहाँ । अझै मैले दुई बर्ष जति यो जाडो खेप्नु पर्ने छ । यो स्विडेनको उत्तरी भाग कोस्टल रिजनमा पर्ने एउटा खाडी(बे)मा अवस्थित पुरानो शहर हो । सत्रौ शताब्दीमा बसेको यो शहर सुन्दर त छ नै त्यो भन्दा पनि मेरो लागि यो अनौठो छ । चारै तिर हिउँले ढाकिएको सडकमा बिहान सबेरै देखि लामो ओभर कोटमा चुरोटको धुवाँ उडाउदै हिड्ने खैरो (ब्लोन्ड ) कपाल र निलो आँखा गरेका मानिसहरुको बिचमा म आफुलाई बिरानो महसुस गर्छु । म अगस्तमा यहाँ आएको, तापक्रमले जेरो हानेको नोवेम्बर सुरु हुँदा नहुदै हो । बाहिर अहीले पुरै हिउँले ढाकेको छ। जाडो अती नै बढेकोले कमै मनिसहरु देखिन्छन बाहिर सडकमा । सबै जना घर भित्रै सेन्ट्रल हिटिङ सिस्टममा काम गर्न बेस्त छन् ।

हामी एउटा छोटो यात्रामा निस्किएउ म, मेरो एकजना नेपाली साथि र यहाको स्विडिस साथि उसकै गाडीमा करिब एक घण्टा लामो यात्राबाट पुगिने स्किंगको लागि। फराकिलो सडक र दोहोरो सडकलाई छुट्टाएको फूलै फूलको लाईनले यो सडक लाई निक्कै सुन्दर देखाउछ । तर यो समय अलि धरै चिसो र हिउ पर्ने भएकोले त्यो फूलको ठाउँ मा अहिले हिंउको खात मात्र छ । टुप्पो तिर सुरिलो परेका सल्ला को जस्तो देखिने रुख बाटोको दुबैतर्फ ढाकेको छ। पात नभएका ती मुडुला रुखहरुमा पनि हिंउको तह नै बसेको थियो । ४ इन्च जति हिंउले ढाकेको सडकमा हाम्रो कार हिंउलाई मिच्दै कुँदन सुरु गर्यो । सडक र सडकको छेउमा भएको जंगल भित्रसम्म हिउँले ढाकेको छ । रुखहरुको भित्र भित्र क्षितिजसम्म सेताम्य छ । सडक चिप्लो छ अनि कतै कतै हिउँको थुप्रोमा चिप्लिन्छ हाम्रो कार पनि । 

बाटोमा हिड्ने मानिसहरु छैनन् । यो बिशाल सडकमा केहि कारहरु मात्र ओहोर दोहोर गरेको देखिन्छ  । बस यत्ति हो यहाँको चहलपहल तर बाताबरण खुबै रमणीय लागिरहेको छ मलाई, बिसेष गरेर यो हिउँ ले ढाकिएको क्षितिज सम्म देखिने फराकिलो सडक । केहि समय पछि फेरी हिऊ फुसफुसाउन सुरु गर्यो । हामी गाडी रोकेर अगाडी सिसा मा थुप्रिएको हिउँ पुछ्दै अगाडी बढ्यौ । करिब एक घण्टा को यात्रा पछि हामी जंगलको बिचमा चौरमा चिप्लिरहेका मानिसहरु भएको ठाउँ मा पुग्यौं । यो यहाँ को प्रसिद्ध स्की खेल्ने ठाउँ रहेछ । टाढा टाढा बाट मानिसहरु यहाँ स्की खेल्न आएका रहेछन । अलि भित्र तिर पुगे पछि रिस्की (Risky) अनि एडभेन्चरस (Adventurous)ठाउँ हरु पनि थियो तर हामी संग स्की खेल्ने पुरानो अनुभव नभएकोले धेरै भिरालो नपरेको ठाउँ मा बिस्तारै बिस्तारै खेल्यौ । खेल्दै खेल्दै जादा सन्तुलन मिलाउन नजानेर मेरो साथि को खुट्टा झन्डै गैसकेको थियो । पछि हेर्दा खासै केहि भएको रहेनछ । उनले रेस्ट गरिन, म र स्विडिस साथि एकछिन खेलीरहयौ । दिनभरी को खेलाई पछि अब हामी फर्कने तरखर मा छौ । आर्टिक रिजन को छेउ छाउ यहाँ को दिन र रात अच्चम्म लाग्दो छ । यो डिसेम्बर को समय हो यहाँ हिजोआज छ घन्टाको मात्र दिन हुन्छ । बिहान नौ बजे उदाएको सुर्य तिन बज्दा नबज्दै अस्ताई सक्छ । तर समर मा बाइस घण्टा सम्मको दिन काट्न पनि मुस्किल नै परेको थियो । आज हामी फुल ड्रेस-अप मा थियौ । माथि लामो ओभरकोट, टाउकोमा टोपी अनि खुट्टामा प्यान्ट पनि भित्रै घुसार्ने गरि लगाएको बुट जुत्ता । जाडो अलि बढी नै भएकोले मेरो ओभरकोट को खल्तीमा रमको बट्टा खासै छुट्दैन । के गर्ने यो चिसो लाई कटाउन लाई रम नबोकी सुक्खई छैन । अनि स्मोक, एस्को मात्रा पनि अलि बढी नै भैसकेको छ । यो कठांग्रिएको जाडोमा सिगरेट को धुवाँ, अनि रम को चुस्की संगै हिड्नु रमाइलो लाग्छ । हुनत यो मेरो कल्पना को दुनियाँ थियो, कुनै यस्तो आइसल्याण्डमा यसरि रम अनि सिगरेटसंगै दिन काट्ने तर आज आफै ले अनुभव गर्दा रमाइलो लागिरहेको छ ।

हामी केहि खाजा र ड्रिंक्स लिएर बासस्थान तर्फ फर्कने क्रम मा छौ । गधुलिको बेला थियो सडक लाइट हरु भर्खर बलेका थिए । यो हिउँको बाटोमा क्षितिज सम्म देखिने गरि लाइन लागेर मिलेर बलेका बत्ति हरु संगको अनुभव ब्यक्त गर्न सक्दिन म, निक्कै काल्पनिक अनि रोमान्टिक लाग्दो थियो यो परिबेस ।

हामी मास्टर्स पढ्न यहाँ आएका हौ । म आएको करिब एकबर्ष भैसक्यो अनि मेरो साथि आएको करिब दुइ महिना । उनि ओक्टोबर मा आएकी हुन् अहिले डिसेम्बर । सुरुमा म यहाँ आइपुग्दा को अनुभव सायद मेरो जिन्दगिको अवस्मरिणीय क्षण होला, जुन मैले जिन्दगि मा कहिले पनि बिर्सने छैन । पृथ्बी को उत्तरी गोलार्ध को टुप्पोमा रहेको देश, मेरो घर भन्दा त्यति टाढा अनि बिरानो मुलुक म आत्तिन्थे ति दिन हरुमा । खानेकुरा देखि पिउने कुरा सबै फरक, केहि कुरा मा स्वाद नमिल्ने मलाई मेरै खाना मन पर्थ्यो । अनि चिनेको मान्छे पनि कोहि छैन, केहि मन का कुरा गरौ भन्ने पनि कोहि छैन, निक्कै सम्झना आउथ्यो मलाई मेरो घरको अनि मेरा साथी हरुको । म भाबुक बनेको थिए ति दिनहरुमा, केहि मनका कुरा पोख्नलाई केहि कविता, गज़ल अनि कहिले कहिँ मन मा भावना हरु उर्लिदा डायरी पनि लेख्न्ने गर्थे ।

अब बिस्तारै खानेकुरामा पनि बानि पर्न थाल्यो अनि ड्रिंक्स हरु पनि मन पर्न थाल्यो । यो जाडो लाई काट्न को लागि रम त मेरो साथि नै भएको थियो । यहाँ धेरै देश का मानिसहरु पढ्न आउछन अनि सबै जना कलेज भित्रको अक्कमोडेसन (डोर्म) मा नै बस्छौ । लगभग बाह्र जनाले शेयर गर्ने एउटा किचेन छ । हामी दुई जना नेपाली, केहि चाइनिज अनि बंगाली साथी हरु मिलेर बसिरहेका छौ । आहिले त बानि नै भैसक्यो जस्तो खाना पनि खाने तर सुरुमा निक्कै नै गार्हो भएको थियो खाने कुरामा । यो ठाउँ मा कोहि पनि अरु नेपाली साथी हरु थिएन त्यसैले कहिले काही गफ गाफ गर्नकै लागि भएपनि म स्टकहोम जाने गर्थे अनि त्यहाँ नेपाली साथीहरु संग कुरा गर्न पाउदा रमाइलो लाग्थ्यो ।

उनको नाम सलीता, उनि टेक्नोलोजी म्यानेजमेन्ट मा मास्टर्स गर्दै छिन यहाँ । दुई महिनादेखि उनि आएपछि मैले सामिप्यता महसुस गरेको छु अनि गफ गर्ने साथी पनि पाएको छु । उनले पनि बिरानो अनुभव गर्नु परेन, सुरुसुरुमा मैले जस्तो । हामी एउटै यूनिभर्सिटीमा पढ्छौ, बिषय मात्र फरक हो । सलीता बोल्नमा निक्कै अगाडी छिन अनि मिठो सैली मा सिधा र प्रस्ट कुरा गर्छिन । आहिले को प्रविधि, आधुनिकता लाई राम्रो बुझेकी छिन तर पनि यी कुरा हरुमा उनको अफ्नो फरक विचार पनि छ उनको । यस संगै नबगे पनि उनि पछाडी भने पर्दिनन । म अलि लजालु स्वभाव को मान्छे बच्चैदेखि, तर पनि यो परदेश को ठाउँमा आएपछि अलि कुरा गर्न मन लाग्छ मलाई । प्राय भेट्दा उनि हातमा सिगरेट लिएर बसिरेहेकी भेटिन्छन अनि बेलुका सधै रम को बट्टा को साथमा। खासै परबाह छैन उनलाई यी कुरा हरुमा । स्कूल देखि नै बानि परेको अनि घरमा पनि येस्तो अवसर मिलि राख्ने भएकोले । तर मलाई डर लाग्छ यो कुरा लत बन्ला कि भनेर । यस्तो कुरा गर्दा उनि हास्ने गर्छिन “केटा मान्छे भएर पनि यति सारो चिन्ता गर्ने हो, छोडिदेउ यस्तो कुरा” भन्दै । जे सुकै भएपनि म खुसि नै छु उनको आगमन मा, जिन्दगि रमाइलो लागेको छ उनलाई भेटे पछि । अध्ययन को क्रम जारि छ, हामि अफ्नो अफ्नो पढाई मा अलि बेस्त नै हुन्छु । प्राय: प्रत्येक दिन हाम्रो भेट घाट पनि भै रहन्छ , अनि हामी आफ्ना कुरा एक अर्कालाई सुनाउने गर्छौ। मलाई उनका कुरा सुन्दा अलि “हाई-फाई “ जस्तो लाग्छ , तर उनि त्यसमै जिएकी छिन र बास्तबिकता पनि त्यहि नै हो । अलि अव्यबहारिक देखिए पनि अफ्नो काम मा निकै गम्भिर छिन उनि, अनि दिल खोलेर कुरा गर्छिन, साह्रै चित्त बुज्छ मलाई ।

घाम पश्चिम मा ढलिसकेको थियो, म डिनर बनाउने तरखरमा थिए, अलि नराम्रो खबर आयो । स्टुडेन्ट युनियन को मान्छेले फोन गर्यो । मेरो साथी, सलिता को एक्सिडेन्ट भएछ, साथी हरु संग घुमेर फर्कने क्रम मा , अनि अहिले हस्पिटल मा राखेको कुरा सुनायो । म आत्तिए, अब के गर्ने सोच्न थाले । झटपट सबै कुरा छोडेर हस्पिटल तिर लागे । मनमा धेरै कुरा हरु खेल्न थाले, यति टाढा को ठाउँमा दुर्घटना पर्यो र उनको अफ्नो मान्छे भनेको म मात्र हो । कस्तो छ होला उनलाई, अलि बढी नै पो हो नि म यस्तै यस्तै कुरा हरु मनमा खेलाउदै हस्पिटल पुगे । उनको हातमा अलि गम्भीर चोट लागेर निरन्तर रगत बगी रहेको रहेछ । उनि बेहोस भएर सुतिरहेकी जस्तो देखिन्छ । एकछिन मा डाक्टर ले भने “नत सो सेरिअस, दन्त वरी अंद प्लिज मेक सम अरंजमंत ओफ ब्लोद” । स्विडिस लवज को अंग्रेजीमा रगत को व्यवस्था गर्न भन्यो उसले । रगत महँगो छ यहाँ किन्नलाई, मैले अलि पैसा जुटाउनु पर्ने हुन्छ । मैले आफ्नै रगत पो दिन मिल्छ कि भनेर जचाए, संयोग हो या यो भगवान को इक्छ्या हो, मेरो रगत दिन मिल्ने भयो । मलाई धरै हल्का महसुस भयो । मैले एक पौण्ड रगत दिए, केहीबेर पछि उनको होस् आयो । उनि निक्कै अलमल मा परिन, हस्पिटल को कोठा, छेउमा म बसिरहेको छु कुरेर, अनि ओरिपरी खैरा मानिसहरु । झन्डै तीन दिनको हस्पिटल बसाई पछि उनि डोम मा फर्कीन । ठुलो दुर्घटना बाट बाँचिन , भाग्य बलियो रहेछ ।

आजकल अलि कम बोले जस्तो लाग्छ उनि । हातमा चुरोट सल्काएर टोलाएर बसेको भेटिन्छ उनलाई । एक्कमोदेसन भवन को कर्नर मा रहेको स्मोकिंग जोन को भित्तामा आड लागेर चुरोट तान्दै गरिरहेकी हुन्छिन । मलाई हेर्ने नजर पनि अलि फरक भएजस्तो लाग्छ मलाई, अलि माया र आदर भावले हेरे जस्तो लाग्छ । उनि दुर्घटना मा परेको बेला मैले गरेको सहयोग मा उनले मलाई धेरै धेरै धन्यवाद ब्यक्त गरिन । उनले जिन्दगि पाएको यो सहयोग कहिले पनि नबिर्सिने र यसले उन्को जिन्दगि प्रतिको बुझाई नै अलि परिबर्तन भएको बताइन । “ तिम्रो सहयोग ले म यति गम्भीर छु त्यो म ब्यक्त गर्न सक्दिन, मैले त्यसको मूल्य फर्काउन सक्ने छैन , तर यो मेरो सानो मायाको चिनो”, येस्तो भन्दै उन्ले एउटा उपहार मलाई टक्र्याईन, मैले केहि बोल्न सकेन, ग्रहण गरे उन्को चिनो । अति नै गम्भिर थियो यो समय, त्यस्तो चन्चले केटि पनि, मलिन मुद्रा मा सोचमा डुबेकी थिइन । केहि बेर कुरा गरेर बस्यौ हामी दुई जना, कुरा हरु निक्कै शान्त र गम्भिर हुन पुगेछन । जस्तो परे पनि जिन्दगि लाई अस्ताउन दिनु हुदैन, हासोमै जिउनु पर्छ भन्ने मैले सोचे । अनि यो सुन्यता लाई चिर्दै उनलाई आज क्लब तिर जाउँ भन्ने प्रस्ताब राखे । उनि बिरामी भएकोले क्लब तिर नगएको पनि धेरै नै भैसकेको थियो । उनि मुस्कुराइन अनि फेरी धन्यवाद ब्यक्त गर्दै क्लब जाने तयारीमा लागिन ।

यस्तै यस्तै कुरा हरु संगै हाम्रो मित्रता अगाडी बढी रहेको थियो । हाम्रो पढाई पनि राम्रो संग चली रहेको थियो । वीकेन्ड मा कतै घुम्न गइन्थ्यो, अनि कहिले क्लबतिर र कहिले काहिँ खानेकुरा बनाएर खादै मा बित्थ्यो । सलिता आएपछि जे होस् नेपाली खाने कुरा हरु पनि धेरै नै बनाएर खाइसकियो । कहिले म: म : त कहिले आलु पकौडा अनि अचार पनि मिठो हुन्थियो हामीले बनाको । घर मा हुदा केहि पकाउन न आउने भए पनि अहिले धेरै परिकार हरु बनाउन आउने भै सक्यो, अनि मन पनि लाग्छ बनाउन लाई । यो  सबै परिस्थिति को कमाल रहेछ के मा मन लाग्ने के मा मन नलाग्ने भन्ने कुरा पनि । उनि र म केहि ठट्टा मजाक गर्दै रमाइलो गर्दै दिन हरु बिताई रहेका छौ । मेरो लजाउने बानीमा कहिले उडाउने र जिस्काउने प्रयास गर्थिन उनि। कहिले काहीं रिस उठ्थ्यो मलाई तर के गर्ने यती टाढा बिरानो ठाउँ मा बोल्ने साथी उ मात्र हो, रिसाएर पनि के गर्ने । उन्को मन को कुरा फ्याट्ट भन्ने बानि भएको ले पनि मलाई उन्ले जिस्काए पनि, मन देखि उनि सफा छिन भन्ने लाग्छ, हुन पनि उनि संगको संगत अब त धेरै नै पुरानो भै सक्यो ।

समय बितेको पत्तै हुदैन रहेछ । म यहाँ आएको पनि साढे दुई वर्ष नाघी सकेछ । मेरो ग्राजुएसन को बेला पनि आइरहेको थियो । जुलाई २५ मा मेरो ग्राजुएसन को दिन, तेस्पछी को जिन्दगी अनिश्चित नै छ । कहाँ जाने के काम गर्ने केहि टुंगो छैन ।

मेरो ग्राजुएसन पनि सकियो । मेरो सफलता मा म खुसि छु तर पनि यो जिन्दगि को अनिश्चिता ले सताइरहन्छ । नेपाल फर्कने कि यतै काम गर्ने कि, म दोधार मा छु । पारिबारिक दायित्य पनि छ, मेरो जिम्मेबारी पनि बढी रहेको छ घर मा । यस्तै अनिश्चित जिन्दगि मा एउटा खुसि को कुरा आयो । मैले स्टकहोम मा इन्टर्नसिप गरेको मल्टीनेसनल कम्पनीले मलाई काम गर्नको लागि लन्डन मा बोलायो । मेरो खुसि चुलिएको छ आज, अलि सुन्दर भबिस्य को कल्पना गर्दै छु म। अब अगष्ट आठ देखि त्यो कम्पनी मा काम गर्न जानेछु । मेरो बसाई धेरै छैन अब यो ठाउमा । मलाई स्वीडेन पनि आफ्नो लाग्न थालिसकेको थियो अब यहाँ का धेरै कुरा मलाई मेरै जस्तो लाग्थ्यो । अनि स्वीडेन संगै सलिता लाई पनि छोडेर जानु पर्छ मैले । उनि आए पछि मरो जिन्दगि मा थाहै नपाई खुसि छाएको अनुभव भैरहेको थियो मलाई । अब ति दिन हरु याद मा मात्र सिमित हुने भए । उनि कुरा अनि ब्यबहार मा चंचल छिन तर काम मा त्यतिकै गम्भीर पनि छीन । सामन्य कुरा मा खासै चिन्तित देखिदैनन । जिन्दगि लाई सजिलो संग लिने उन्को यो बानी मलाई खुबै मन पर्छ मलाई  । अहिले पछिका दिनहरुमा झन उनि र म बिच धेरै कुरा हरु हुनथालेका थिए । हामी घन्टौ सम्म पनि कुरा गरेर बसेको पत्तो हुदैनथियो । उन्ले मलाई भन्ने गर्थिन जहिले पनि “ यू आर भेरी स्पेसल टू मी, यू सेभ्ड माई लाइफ “ मैले के नै गर्न सक्ने छु र यो कुरा म जिन्दगि भरि सम्झीराख्न्ने छु, कुनै दिन मैले तिम्रो लागि केहि गर्न सके भने त्यो मेरो खुसि को दिन हुनेछ । उनका यस्ता कुराले मलाई भाबुक बनाउने गर्थ्यो । उनि पनि अफ्नो अनुहार मा भावनाका लहर हरु देखाउथिन, अनि मलिन र सानो स्वरमा ब्यक्त गर्थिन भावनाहरु । हामी यति धेरै कुरा गर्ने भएर पनि माया प्रेम को बारेमा सोचेका छैनौ । केवल हासो, ठट्टा अनि रमाइलो कुरा मात्र हुन्छ । खै किन हो कुन्नि उनलाई माया प्रेमका कुरा हरु नाटक लाग्छ रे । उनि आफै मा फ्रयांक भएकोले यस्तो कुरा जायज नै लाग्छ मलाई ।

अब धेरै छैन मेरो स्वीडेन बसाई अनि सलिता संग गर्ने यी गफ हरु पनि  । पर्सि बिहान सबेरै ८ बजे को टिकट छ मेरो लण्डन को लागि । मैले सोचे , म गए पछि पक्कै पनि अलि गार्हो पर्ने छ सलिता लाई, मलाई कस्तो कस्तो लागि रहेको छ यो क्षणमा । पट्टक्कै चाहना छैन अहिले यो ठाउँ छोड्न लाई । तर के गर्ने यो जिन्दगी चलाउन लाई एक्कै ठाउँ बसेर नहुने रैछ, मिलन बिछोड जिन्दगीको खेल नै हो ।

पर्सि जाने भएकोले बेलुका गफगाफ गर्न सलिता मेरो डोम मा आइ पुगिन । हात मा चुरोट सल्काएर धुवाँको मुस्लो उडाउदै भित्र पसिन । “ अब त तिमि गैहलने भयो, बोरिंग जिन्दगि “ भन्दै थिईन मलाई । म अलि भाबुक बनि सकेको भएपनि सलिताको चंचल पनको अगाडी मेरा भावनाहरुले त्यति प्रश्रय पाइरहेका थिएनन । बिहान उठेर केहि गर्न भ्याईदैन त्यसैले सबै सामान प्याकिंग को काम अहिलेनै सक्काउनु पर्छ ।

हामी दुई जना मिलेर सबै समान हरु प्याकिंग गरेर ब्याग मिलाउने काम गर्यौ । “अब फेरी लन्डन मा मोज गर्ने भयौ है, मस्ती छ जिन्दगि मा “ भन्दै उनि मलाई जिस्कौथिन तर म केवल मुस्काए मात्र । मलाई बोल्न अलि गार्हो भै रहेको छ , भित्र भित्रै उनि संग प्रेम भएको भान हुन्छ तर उनका कुराहरु सुन्दा लाग्छ उन्ले कहिले यस्तो सोचेकि  छैनन् । मलाई एकदमै धेरै कुराहरु भन्न मन छ । म यसै पनि कम बोल्ने मान्छे भएकोले मेरो मन भरिएको छ, धेरै कुरा हरु भन्न मन छ । उन्ले मलाई जिस्काउदा मलाई झट्ट उत्तर नआएपनि अहिले जवाफ छ मसंग । अनि उन्ले तारिफ गर्दा कुराहरुको ‘कम्प्लिमेंट्स’ पनि छ अनि यो छुट्ने बेलामा म संग थुप्प्रै कुरा हरु छ भन्नु पर्ने , तर म बोल्न सकिरहेको छैन । मेरा आँखा हरु केवल टोलाई रहेका छन् । उनका गफ हरुमा मलिन स्वर थप्दै प्याकिंग तयार भयो अब भोलि बिहान सबेरै लाग्नु पर्छ ट्रेन स्टेशन तर्फ । अघिदेखि बेसुर्तासंग गफ हानी रहेकी सलिता अहिले अलि गम्भीर बन्दै गईन । उनि मलाई हेरेर अलि टोलाए जस्तो लाग्यो, एकछिन उनि पनि बोल्न बन्द गरिन म पनि चुप चाप लागे । हामी दुवै जनाको आँखा कहाँ टोलाई रहेको छ थाहा छैन । एकछिन पछि झट्ट मैले उन्को आँखामा हेरेको उनि पनि मुस्कुराइन, म पनि । मैले आँखा हटाई हाले, उनि हाँसिन आवाज संगै , अनि केहि भन्न खोजेको जस्तो लाग्यो ।अनि भन्दै थिइन “लन्डन गएर हामी लाइ नबिर्स है, कहिले काहिँ अनलाइन आउने कुरा गर्ने गर है “ . “कसरि बिर्सन सक्छु र “ मैले भने । “गुड “ भनेर उनि हाँसिन । अबेर राति भै सकेको थियो त्यसैले उनि आफ्नो डोम तिर लागिन भोलि बिहान भेट्ने गरेर । तर मलाई पटक्कै निन्द्रा छैन । मन बगिरहेको छ खोला बगेसरि, के के मात्र सोच्न पुग्छु अनि बहकिन्छु भावनाका लहरसंगै । बेडमा पल्टेर कोल्टे फेरी मात्र रहेको छु , छट्पट छट्पट भै रहेको छ , सायद जिन्दगीको अन्त्य नै हो कि जस्तो ।

उज्जयालो भै सकेको छैन , जानु छ टाढा टाढा, छोड्नु पर्ने छ यी सबै कुरा हरु अनि अनिश्चित छ पछि फेरी यो ठाउँ मा आइएला वा यी मानिस हरु संग भेट होला भन्ने कुरा पनि । यस्तै यस्तै भावना हरु संगै यो बिछोड को मलिन अनुहार लिएर हामी ट्रेन स्टेसन तर्फ लाग्यौ । मन भरिएको छ, बाँधिएको छ, खोल्न सकिरहेको छैन मैले अनि सधै अली चंचल भएर बोलिरहने सलिता पनि आज मलिन र उदासिन मुहार छिन । केहि बोल्न खोजेको जस्तो लाग्छ उनि, तर मैले आवाज सुनिरहेको छैन । मैले मन खोलेर उनलाई अंगालो हाल्न चाहन्छु, मन भरिका कुरा हरु उनलाई दिल खोलेर सुनाउन चाहन्छु तर पनि मैले त्यति परिबर्तन स्वीकार गर्न सकिरहेको छैन आफैमा । हामी संग लगभग एक घण्टा बाँकी छ छुटिनलाई । केहि बेरको मौनतालाई चिर्दै उन्ले भन्दै गईन “ म त अब एक्लो हुने भए, हामि यसरि संगसंगै बस्यौ, हिड्यौ , डुलेउ , पढयौ ति दिन हरु फेरी कहिले आउने छैनन" । उन्को अनुहार निरस अनि मलिन थियो आँखा रसाएका देखिन्थे । उनि भन्दै गईन “तिम्ले म प्रति देखाएको उदारता अनि सहयोग, जसले मेरो जिन्दगि जोगियो, म कहिले बिर्सने छैन । तिमि मेरो जिन्दगि को बिसेष मान्छे हो, लाग्छ तिम्रो यादमा म याँहा हराउनेछु एक्लै एक्लै, थाहा छैन जिन्दगि कस्तो हुने हो । तिमि संग बिताएका हरेक क्षण हरु मलाई पल पल मिस हुने छन्" । उनका कुरा सुन्दा म झनै भावविभोर भएको छु । मैले अरु सबै कुरालाई छोडेर उनि संगै हुन चाहन्छु तर पनि म मा त्यो आँट छैन । लामो कुराकानी भयो तर मन उडी रहेको छ, कहाँ गएर अडिने हो थाछैन । अब ट्रेन आइ पुग्ने बेला भो, अगाडी राखेको जी . पि . एस डिस्प्ले मा ५ मिनेट देखाएको छ आइपुग्नलाई । मैले पनि मेरो मनमा भएका भावना हरुलाई ब्यक्त गर्ने प्रयास गरे । मैले भने “ तिमि जस्तो साथी मेरो जिन्दगि मा थिएन , छैन र मलाई लाग्दैन कोहि हुनेछ । तिमि जति चंचल छौ त्यति निश्चल छौ" । म बिर्सन सक्ने छैन यी पल हरुलाई, तिमि संगै बितायका क्षणहरुलाई । ट्रेन टक्क आएर रोकियो २ मिनेट को लागि ,यसले २ मिनेट भन्दा १ सेकंड पनि बढी कुर्ने छैन । उन्को आँखा रसाई रहेका थिए, बोल्न खोजे पनि बोलि निस्कन सकेको थिएन , म पनि त्यस्तै भाव्बिहोल भै रहेको थिए यो बिछोड को बेलामा | मन रोइरहेको थियो | बोलि फुट्न सकेन, उन्ले मेरो हात टप्पक समातिन, अनि म तिर फर्कीन । उन्को आँखा रोकिन मेरो आँखा मा । आँखा निक्कै मलिन छ , रसिलो छ | केहि बोल्ने प्रयास गरे जस्तो लाग्छ मलाई, अनि चपक्क अंगालो हालिन , एक्कासी उन्को मुखबाट फुस्कियो “ आ ..आइ . लव यू...आइ लव यू डियर ” ... “आइ विल मिस यू”..| मैले पनि कस्सिएर बाँधिएको अंगालो बाट निस्किदै भने “ आइ लव यू टू”.. | म ट्रेन माथि छु ..ट्रेन गुडीसकेको छ | मेरा आँखा हरु झ्याल बाट बाहिर पछाडी हेरी रहेका छन् ...उन्को दृष्टि ट्रेन को गति संगै आगाडी बढी रहेको थियो ..मन्द तरिकाले उन्ले हात हल्लाएर मलाई बिदा गरिरहेकी थिइन | मलाई मेरो मुटु तेही छोडेर , यो खोक्रो ज्यान मात्र सबार गरि रहे जस्तो लागि रहेछ | म ट्रेन लाई रोक्न चाहन्छु , यहि ठाउँ मा बस्न चाहन्छु | गुडिरहेको ट्रेन संगै मेरो मन उडिरहेको छ | मलाई कुनै उत्तेजना छैन यो अपरिचित बाटो को बारेमा न त कुनै उत्सुकता n छैन म जान लागि रहेको नयाँ ठाउँ को बारेमा | म केवल सलिता र उनि संग का पल हरुलाई सम्झी रहेको छु , तेही कल्पना मा हराइरहेको छु |

झन्डै दिन भरि को यात्रा पछी म लण्डन आइपुगे | मलाई एअरपोर्ट मा रिसिभ गर्नलाई एकजना मान्छे पठाएको रहेछ | उसलाई भेटे पछि कम्पनीको गाडीमा बसेर लागियो आपार्टमेन्ट तर्फ | बेलुकाको आठ बजिसकेको थियो | आज कम्पनि बाटै डिनर को व्यवस्था गरेको रहेछ | म डिनर गरेर रूम तिर लागे | नयाँ मान्छे , नयाँ परिबेस , सबै कुरा नयाँ | तर पनि म पल पल सलिता लाई मिस गरि रहेको छु | रूम मा पुगे, ल्याप-टप खोले | यहाँ वाई–फाई रहेछ, नेट कनेक्ट भयो | उनि बेग्र प्रतिक्षा मा रहेछिन | म्यासेज आई हाल्यो उताबाट | हामीले निक्कै मन खोलेर कुरा गर्येउ आज , टाढा भएर पनि | अब उनि मेरी प्रिय बनि सकेकी छिन , मेरी भै सकेकी छिन | मलाई उनलाई हेरी राख्न त मन लाग्छ तर अलि थाकेको भएर म केहि बेर भिडियो च्याट मा कुरा गरेर सुत्न गए | निक्कै छट्पट छट्पट भयो , निदाउन गार्हो भयो , आँखा भरि उन्को तस्बिर झल्की रह्यो | धेरै बेरको कोल्टे फेराइ मा निदाउन पुगेछु |

आज देखि मेरो कम्पनीको काम सुरु भयो | दिनभर म काममा बेस्त रहे, रमाइलो त छ परिबेस तर मेरो मन कतै हराई रहेको छ | बेलुका अपार्टमेन्ट फर्कने बितिकै अन-लाइन बसे, सलिता प्रतिक्षा मा थिइन, कुरा गर्न पाउदा निक्कै खुसि लाग्यो | दिनभरी का कुरा हरु शेयर गरियो | उन्ले दिनभर मिस गरेको सुनाइन, त्यो कुरा उन्को मलिन मुस्कान मा पनि स्पस्ट देख्न सकिन्थ्यो | जे होस् टाढा भएपनि झनै खुलेर कुरा हुन्छ, भिडियो मा हेर्न पाइन्छ केहि सजिलो महसुस भएको छ | लगभग हरेकदिन कुरा हुन्छ, एउटै खालको समय तालिका बनेको छ , बिहान उठे पछि एकचोटी सलिता संग कुरा गर्ने अनि अफिस जाने, दिनभर अफिस को काम मा बेस्त, अनि बेलुका घरमा फर्कियो, डिनर खायो, फेरी सलिता संग कुरा गर्यो | येस्तै बनेको छ दिनचर्या | रमाइलो लाग्छ उनीसंग कुरा गर्न पाउदा, मायाका भावना साट्न पाउदा, उनलाई अफ्नो भन्न पाउदा , अनि कल्पना गर्छु भबिस्यको उनीसंगै हुदाको | अब धेरै छैन यसरि टाढा बस्ने, छ महिना पछि त उन्को पनि पढाई सकिन्छ, अनि भेट्ने छौ हामी संगै | यस्तै यस्तै कुरा हरु संगै जिन्दगि चली रहेको थियो | कहिलेकाँही विकेन्ड मा म घुम्न जान्थे लण्डन भन्दा बाहिर तर जहाँ गए पनि जति सुन्दर ठाउमा पुगेपनि मलाइ झन झन उनको याद अईरहन्छ | साच्चिकै प्रेम के रहेछ म अनुभव गरिरहेको छु |

दैनिक अविछिन्न रुपमा उनि र म कुरा गर्दा जिन्दगिका बारेमा धेरै योजना बनाईसकेका थियौ | हाम्रो सुन्दर संसार को फ्रेम बनाई सकेका थियौ, अनि समाउने गर्थ्येउ त्यो भबिस्यको कल्पनामा |

म लण्डन आएको पनि छ महिना पुगिसकेछ , सलिता को ग्राजुयसन पनि भै सक्यो | उनि लण्डन आउनलाई पनि टुंगो छैन | त्यसैले दोधारमा थिइन नेपाल जाने कि लण्डन आउने भनेर | आज म कल्पना गर्दै थिए, सलिता लाई लण्डन मै बोलाउनु पर्यो, राम्रो काम मिल्यो भने यतै बस्छिन नमिले दूई चार दिन यता बसेर नेपाल फर्कन्छिन | बेलुका अनलाईन बसियो, उनि अलि प्रफुल्ल मुद्रामा थिइन, मैले उनलाई लण्डन बोलाउन लाई कुरा सुरु गर्दै थिए, उन्ले पेरिस मा जागिर पाएको कुरा बताईन | पेरिस मा अवस्थीत एउटा बहु-राष्ट्रिय पर्फ्युम कम्पनि मा उनलाई जागिर मिलेछ | काम राम्रो लाग्यो, करीअर लाई पनि सहयोग पुग्ने खालको | मैले पनि उनलाई काम ठिक छ, राम्रो छ ,यो राम्रो अवसर हो जाउ भन्ने सल्लाह दिए | उनी छिटै पेरिस जानु पर्ने र लण्डन आउन नमिल्ने भएकोले अलि नरमाइलो लागि रहेको थियो तर काम पाउनु पनि ठुलो कुरा हो | पेरिस मा राम्रो अवसर मिल्यो, नजिकै पनि छ , कहिले काहीं छुट्टीमा भेट्न सकिन्छ ठिकै छ नि त भनेर चित्त बुझाए | तर यो कुरा गर्न तेती सजिलो थिएन, मुटु माथि ढुंगा राखेर मैले उनलाई पेरिस जाने सल्लाह दिरहेको थिए |

आज सलिता पेरिस पुग्ने दिन, म बेग्र प्रतिक्षा मा बसिरह्को थिए उनि संग कुरा गर्न | बेलुका अनलाइन आइन, उन्को अनुहार निक्कै मलिनो भएको भिडियो मा स्पस्ट देख्न सकिन्थ्यो | नयाँ ठाउँ , उन्ले मलाई निक्कै मिस गरेको अनि आफुलाई पेरिसमा एक्लोपनले सताएको कुराहरु बताइन | यो प्रविधि को जमानामा मैले टाढै भएपनि साथ दिन सके | मलाई पनि अहिलेनै भेटौ जस्तो लागिरहेको थियो मेरी प्रियलाई | अबेर राति सम्म प्रेमपुर्बक कुरा गरियो | मन अशान्त थियो, भेटेर अंगालोमा बाँध्न मन थियो, तर उनि कोसौ टाढा छिन अहिले भेट्न सम्भव छैन | त्यस्तै तड्पनमा सुत्ने प्रयास गरे तर निन्द्रा पटकै आएन, केवल सलिता को यादमा मा डुबिरहेको थिए | सोच्दा सोच्दै भावनामा हराउदै कुन बेला निद्रामा पुगेछु पत्तो भएन |

सलिता पेरिस पुगे पछि झन भावुक भएको ठान्दछु, उनि जति बेला पनि अनलाइन हुन्छिन र केवल म संग कुरा गर्न आतुर हुन्छिन | दिउसोको समयमा मैले अफिसको कामले गर्दा त्यति समय दिन सकेको छैन | बेलुका भर हामी इन्टरनेट बाट जोडिएका हुन्छौ | दिनभरी का गतिबिधि हरु हामी बेलुका शेअर गर्छौ | उन्को काम राम्रो छ , असिस्टेन्ट मार्केटिंग मेनेजर को रुपमा काम गर्दै छिन | खासै कामको प्रेसर छैन उनलाई, त्यसैले पनि मलाई धेरै मिस गर्ने कुरा सुनाउछिन | उन्को अफिस निक्कै हाई – फाई छ रे | कर्मचारी को ड्रेस देखि अफिस को फर्निसिंग सबै देख्दा दङ्ग पर्ने खालको, निक्कै कलात्मक तरिकाले सजेको | उनि अचम्म मानेर बर्णन गर्छिन त्यो अफिस को सजावटको | निक्कै रमाइलो अनुभूतिका साथ हाम्रो कुराकानी हुन्छ दिनहु जस्तो | यो आफ्नो पनले बाँधेको छ हामीलाई, म उन्को र उनि मेरो, यहि भावनामा रमाउछौ हामी | दिन हरु बित्दैछन, सलिता पनि काम गर्न अलि सजिलो भएको र अलि बेस्त भएको कुरा सुनाउछिन | उन्को काम र घुम्झाम को फोटोहरु म दिनहु जस्तो फेसबुक मा हेर्ने गर्छु | हाम्रा दैनिक क्रियाकलाप हरु हामी बिच लगभग सबै जसो थाहा हुन्छ |

झन्डै एकमहिना भै सक्यो सलिता पेरिस पुगेको | मैले मेरो अफिस मा बिदा मिलाएर पेरिस जाने विचार मा छु | अहिले पछिल्ला दिनहरुमा धेरै कुराकानी हुन पाएको छैन | सायद सलिताको कामको बेस्तता ले हुन सक्छ | तर पनि हरेक दिन बेलुका कुरा भै रहेको छ | तर अलि परिबर्तन आयो यी दिन हरुमा | मलाई यस्तो लाग्छ , हिजो आज कुरा गर्दा पहिले जस्तो भावनात्मकता देखिदैन  उनिमा  | तर म सोच्छु, उनि मेरै हुन् अन्यथा सोच्नु हुदैन , कामको बेस्ताताले नै हुनु पर्छ | मेरी सलिता कहिले पनि मलाई छोड्ने छैनन | तर पनि कुरा मैले सोचे जस्तो भै रहेको छैन, हाम्रो कुराकानीको क्रम पातलिदै गइरहेको छ र एकदिन उनि अनलाइन पनि आईनन | मेरो मन चसक्क भयो, चिसो पस्यो | के उन्ले मलाई चटक्कै माया मरेकी हुन् त, म प्रश्न गर्छु आफैलाई तरपनि उत्तर खोज्ने साहस छैन म मा | म उनलाई हृदय देखि नै माया गर्छु, निक्कै मायाको अनुभूति पनि भै रहेको छ | सोचे आज केहि जरुरि काम परे होला त्यसैले अनलाईन आईनन, भोलि अवश्य भेट हुनेछ भन्ने आशा मा मैले रात कटाएँ |

तर हावा एकोहोरो बहिरहयो, उनि गाएब भईन मेरो संसार बाट | कुरे कुरे अनलाइन आइनन | अनि फेरी फेसबुक खोले | उनका कुनै क्रियाकलाप देखिदैनन, बिगत तीन दिन देखि | मलाई भेट्न मन छ कुरा गर्न मन छ अनि गालि गर्न मन छ कता हराएकी भनेर | तर म असमर्थ छु, बिबस छु , उनलाई भेट्न सकिरहेको छैन | मेरा प्रयास हरु जारी रहे उनलाई खोज्नको लागि, सोचे कुनै दुर्घटना पो पर्यो कि तर फेरी आफै प्रतिबाद गरे जे भएपनि खबर म सम्म त आइपुग्नु पर्ने | म भन्दा नजिकको उन्को अरु को नै छ र ? मनमा आशा राख्दै उन्को प्रतिक्षा मा दिन हरु काटी रहे | म दिन गनी रहेको थिए आठौ दिनमा उनलाई झुलुक्क अनलाइन देखे | मेरो मन भरियो | के के भन्ने भनेर म सोच्न सकिरहेको थिएन | सामान्य कुरा गर्दै थियौ उनि हराईन, अफ लाइन भईन | मैले केहि सोच्नै सकिन | मेरा सारा  चाहना हरु मरेर गए | म आफैलाई अनायासै कम्जोर भएको महशुस गरे | उन्को यादमा टोलाईरहे | मलाई रिस पनि उठ्न सकेन | सिनेमाको रील जस्तै उनि संग बिताएका पलहरु मेरो मानसपटल घुमीरहेका छन् अनि आँखाहरु टोलाएर पर्दामा अडिएका छन् | यो बिपनाको संसार भित्र म सपनामा हराइरहेको छु | अब सलिताले मलाई माया मारे जस्तो लाग्यो | म आतिन्छु सम्झनामा, एक्कासी कसरि यस्तो हुन सक्छ सोच्छु तर के गर्ने हुने भै सक्यो | म उन्को सम्झनामा पागल भै रहेको छु | सधैजसो मध्यरात सम्म हुने हाम्रो कुराकानी अहिले छुट्दा म पानी बिनाको माछा सरि छटपटाई रहेको छु | उनीसंगको कुराकानी नशा भैसकेको रहेछ | म छटपटी लाई अलि कमगर्न साँझ सबेरै बार तिर धाउने गर्दछु | मध्यरात सम्म बारमा बिताएर घर फर्कन्छु | नशामै निदाउने गरेको छु | तर पनि दिनभर सलिताको यादले सताइरहन्छ |

म असमन्जस्य मा छु, उनलाई के भएको छ, किन यसरि बिना अर्थमै टाढीईन, म जान्न चाहन्छु | उन्ले मलाई छोडेर गए पनि एकचोटी म भेट्न चाहन्छु | जति आशा गरेपनि, निरासामा परिणत भए | गरेका प्रयास हरु निरर्थक रहे | उनि मेरो मुटुको टुक्रा थिईन | मेरो शान्त मनको तलाउमा ढुंगा हानेर मेरो ढुकढुकी चोर्ने प्रयास गरीन, मैले पनि अलि धेरै नै दिए | मुटुको टुक्रा नै लिएर गईन | घाउ अतिनै दुखिनै रहेको छ | उनि किन टाडीईन, कता हराइन मैले बुझ्न सकेन तर पनि मेरो मन उनलाई हरदम खोज्ने प्रयास मा छ | घाउ दुखिरहेको छ | मन शान्त पर्ने प्रयासमा हरेक दिन नशामा डुबिरहेको छु | मलाई जिन्दगीको उमङ्ग छैन अहिले नत अरु कसैको चिन्ता नै  | निकै बिरक्त लागिरहेको छ जिन्दगी आफै देखि | म पागलसरी भौतारिरहेको छु यी लण्डन का गल्लीहरुमा |

इमेल हरु खोलि रहे, च्याट बक्स हरु खुलाई राखे, फेसबुक हेरी हेरिरहे उन्को केहि खबर आउला कि भनि | तर केहि पत्तो छैन , फेसबुक पनि चलाउन छाडेकी छन् उन्ले | निक्कै मर्माहत छु म अहिले , अचम्म लाग्छ यो अवस्था देखेर | दिन हरु बित्दै गए , बित्दै गए कहिँ कतै भेटिएन | उनि हरईन बिलिन भईन | हरेक साँझ मलाई नशाले निमन्त्रणा गर्छ, मध्यरात सम्म खेल्छु अनि रात बिताउछु नशा संगै |

उनि संग नभेटेको पनि छ महिना भै सक्यो | कहाँ छिन, के गर्दै छिन अनि कस्तो छ उन्को अवस्था केहि थाहा छैन | म उन्को यादमा तड्पिरहेको छु | पहिले देखि जोगाई राखेको बैंक ब्यालेन्स पनि सकिन थाल्यो | घरमा पैसा पठाउन पनि छोडी सकेको छु | घरमा मेरो ठुलो दायित्व छ त्यो पनि भुलिसके केवल पागल प्रेमी बनेर | मलाई लण्डन मा भएका नेपाली साथि हरुले नेपाल फर्केर बिहे गर्ने सल्लाह दिन्छन तर त्यो पनि म सोच्न सक्दिन | मलाई एकोहोरो बनाएर, बिच बाटोमा छोडिन उन्ले , म फर्कन सकेको छैन फेरी | म झन झन नशामा डुब्दै गए, मेरो अवस्था बिग्रदै गयो | एक बर्ष बितिसक्यो, बेखबर रहिरहे | चिन्तामा डुबिरहे | कहिले काँही लाग्छ, जिन्दगीको बिगतको तीन वर्ष मेटाई दिउ | अनि बिर्सिदेउ ती सबै सम्झानाहरु सलिता संग का | तर यो मन न हो, बगी रहन्छ खोला जस्तै, बिर्सन भन्दा पिडामा रुमल्लिन मन लाग्छ |

मेरा साथी हरुले धेरैनै जोड गरे मलाई घर जनाका लागि | अनि घरमा पनि ठुलो दवाब थियो मलाई बिहे गर्नका लागि | सबैको करकर , दवाब अनि सहयोग बाट अन्त्यमा मा नेपाल फर्कने निर्णय गरे |

मलाई अफ्नो देश, आफ्नो परिबेस नै ठिक हो भन्ने भावना जाग्न थाल्यो | यो जाली संसारको मोह घट्दै गयो | मेरो परिवारमा म प्रतिको मायालाई सम्झे अनि सम्हालिने कोसिश गरे | तर गार्हो छ, पानी जस्तो मन बही रहन्छ, निस्ठुरी माया तिर | म अलि कठोर बनेर निर्णय गरे घर जाने , मेरो साथि हरुको सल्लाहमा | मलाई कुनै हर्ष छैन घर जानेमा न त बिस्मात नै | जिन्दगि प्रतिको मेरो दृष्टिकोण बदलिएको छ | कुनै उमंग छैन केहि नौलो कुरोमा न त घमण्ड या इर्षा नै छ केहि प्रति | म भावहिन भएर जीई रहेको छु |

आज म नेपाल जादै छु | सबै लगेज हरु बोकेर साथीहरु संग आइपुगे एअरपोर्ट मा | सबै भन्दा गार्हो काम यहि नै हो छुटिने , फेरी आज मेरो साथिहरु संग बिछोदिदै छु | अनि, भावानामा हराउछु , सपना बिपना , मिलन बिछोड , आँशु हासो अनि दिन र रात को चक्र , यहि त हो जिन्दगि | मैले बाची रहेको छु जिन्दगि | प्लेन छुट्ने बेला भयो | बोर्डिंग लियर लागे प्लेन तर्फ | निक्कै नरमाइलो लाग्यो त्यो क्षण जब म लण्डन छोडेर प्लेन को गति संगै हावामा उडिरहेको थिए  | मलाई कुनै कुरा रमाइलो लाग्दैन न त अचम्म नै | म अलि निस्क्रिय छु , शान्त भएर बस्न चाहन्छु | झन्डै बाह्र घण्टा को उडान पछि बैंकक को ट्रान्जिट मा दुई घन्टाको लागि प्लेन  रोकियो | मलाई सुर्बरनाभुमि एअरपोर्ट घुम्ने इक्षा जाग्यो | एकछिन घुमे , डिउटी फ्री मा अलिकति व्हिस्की किने साथीहरुको लागि | टर्मिनल फर्कदा नेपाल को लागि प्लेन फर्कने बेला भएको रहेछ | म लाइनको अन्त्य तिर पुगे |

प्लेनमा चड्ने क्रम जारी थियो | अलि अगाडी एकजना केटि झुलुक्क देखियो | उनि अगाडिको ढोका बाट चड्दै थिईन | पछाडी बाट देखे पनि ड्रेस-अप अनि जिउडाल हेर्दा ठयाक्कै सलिता जस्तो लाग्यो | फेरी मन भरियो , एकछिन त दङ्ग परे | सोंचे, त्यसरी चटक्क बिर्सेर जानेलाई के सम्झी राख्नु अनि कसरि बोल्नु | तर यो मनै न हो कहाँ मान्छ र | बगिरहन्छ उतैतिर | अगाडी तिर बाट देख्न पाइएन तर पनि सलिताको झल्को आयो | म पछाडिको ढोका बाट चढे, भित्र गएर अफ्नो सिटमा बसे | उनि सलिता नै हो भन्ने कुरामा म बिस्वस्त त छैन तर बोल्न मन छ त्यो केटि संग एकचोटी | प्लेन उडी रह्यो | मैले कोसिस गरेन गएर बोल्नलाई | जति निस्ठुरी बनेर गएपनि सलिता मेरो मन बाट हट्न सकेकी छैन | मलाई घाइते बनाएपनि, मलाई पागल सरि छोडे पनि मान्दैन यो मन उनलाई बिर्सन | जति बिर्सन खोजे पनि फेरी मेरो मानसपटल मा घुमी रहेको छ उनकै चित्र | तीन घण्टा लामो यात्रामा केवल तेही निस्ठुरी को यादमा हराई रहे | रिस उठ्दैन किन, बिना अर्थमा छोडेर गए पनि | न त उसको अवस्था नै थाहा छ न त परिस्थिति नै | साच्चै मैले उनलाई निस्वार्थ प्रेम गर्छु | मेरो त कुनै गल्ति नै लाग्दैन मलाई , धेरै प्रयास गरेको हो मैले उनलाई खोज्न र भेट्नको लागि | उ नै निस्ठुरी रहेछ, चुडाई लग्यो मेरो धड्कन, मेरो चैन अनि मेरो जिन्दगीनै | यो बिना उमङ्ग , बिना लक्ष अनि भावबिहिन जिन्दगि लाई के जिन्दगि भन्नु | यस्तै यस्तै सोच्दै काठमाडौँ को आकाशमा आइपुगे पछि, डाडाकाँडा भित्रको खाल्डोमा कुचुमुच्च घरहरु, झन्डै तीन बर्ष पछि देखिरहेको छु यो परिबेस, अलि फरक अनुभूति भयो तर पनि उमङ्ग छैन मनमा | प्लेन ल्याण्ड भयो, अराइभल को लाईन बाट अगाडी बढे | लगेज कलेक्ट गर्नलाई कुरिरहेको थिए अनायासै सुनियो एउटा परिचित स्वोर | मेरो नजिकै एकजना नेपाली केटी कुरा गर्दै थिईन बिदेशी पर्यटक संग | त्यो स्वोर मेरो लागि एकदमै परिचित थियो, यो सलिताको नै स्वोर हो , अब म पक्का भए अघि सुर्बनाभुमी एअरपोर्टमा देखेको केटी पनि सलितानै हो भनेर |

मैले सलितालाई अंगाल्ने इक्षा गरेपनि मलाई मेरै मनले रोकिरहेको थियो | मेरो यो सब हालत पनि उसकै कारणले थियो | त्यो दुस्ट नै हो , धोकेबाज हो भनेर | तर पनि मलाई सलिता संग भेट्न मन छ, बोल्न मन छ अनि अंगालो मा राखेर चुम्बन गर्न मन छ | म अनायासै अलि टाढै बाट उसलाई हेरेर टोलाईरहे | त्यो केटी म तिर आउदै थिई | टक्क रोकिई | यो पल मलाई कुनै सिनेमाको सीन जस्तो या सपना जस्तो लाग्यो | त्यो सलितानै थिई | उ न त मुस्कुराई न त बोल्न नै सकी | केवल तेही उभिएर निक्कै अफ्ठयारो मानेर धर्तितिर नजर राखेर अडिईरही | मैले पनि आँखा हटाउन सकेन न त बोलाउन नै सके | एकछिन असम्न्यजस्यताको स्थिति मा गुज्रियो | त्यसलाई चिर्दै सलिता आएर मलाई अंगालो मारी अनि भन्दै थिई “ मलाई माफ गर , मैले ठुलो भुल गर ” “ म तिम्रो सामु देख्न र भेट्न लायक कि छैन” | म के भन्ने के गर्ने अल्लामल्लामा थिए | मलाई पनि यो क्षण खुसि र आनन्दित लागे पनि मेरो यो सम्पूर्ण अवस्था उसकै कारणले भएको ले मैले केहि बोल्ने प्रयास गरेन | म मौन नै रही रहे | सलिता ले उसको सबै क्रियाकलाप मैले थाहा पाएको भएर म मौन रहेको भन्ठानेर मलाई धेरै नै फकाउने कोसिस गरि तर म मौन रही रहे | अनि मलाई भन्न थाली “ सरि डियर , मैले जिन्दगि मा ठुलो भुल गरे, सक्छौ भने मलाई माफ गर ” | अनि उसले आफु बेखबर भएर बस्नु परेको कुरा बेली विस्तार लगाउन थाली | पेरिसमा काम गर्दा उसको बोस अरबी धनाड्य रहेछ | बिबिध लोभ लालच अनि धम्कि मा उसले सलितालाई प्रेम को लागि बाध्य बनाएछ | अनि त्यो अरबीले धेरैनै  सताउन थालेपछि त्यो कम्पनि छोडेर अर्को मा काम गर्न थालेको कुरा सुनाई | तर यतिन्जेल म संग को सम्पर्क टुटिसकेको ले फेरी सम्पर्क गर्न नसकेको कुरा पनि सुनाई | बिचको दिनहरुमा आफुले पर्फ्युम कम्पनि छाडेको, काम पाउन निक्कै सास्ती भोग्नु परेको र निक्कै कस्टकर जीवन बिताउनु परेको कुरा सुनाई | उसका कुराहरु सुन्दा मेरा आँखा हरु पनि रसाय | म मायाले अझै भरिए | फेरी हामि अंगालोमा बाँधियौं | भावनात्मक भयो त्यो क्षण | दोष उनको  थियो, तर म माफ गर्न चाहन्छु | उन्ले जसरि अफ्नो ठानेर कुरा गरिन त्यसले म भित्र उनीप्रति आएको नराम्रो भावना पनि पखालीदियो | “ तिमीले मलाई स्विकार्न सक्छौ भने म सधै भरिलाई तिम्री हुन चाहन्छु ” | “तिमि पाए जिन्दगीमा, मलाई अरु केहि चाहना छैन” | निक्कै भाबुक स्वोरमा आँखा रसाएर बिन्ति गरिन | म पनि भाव्बिव्होल भए र भने “ तिमि मेरी हौ, म तिमि संगै बच्न चाहन्छु ”| हामी अगाडी बढ्यौ नयाँ जिन्दगीको सुरुवात संगै !

इतिश्री !!!!!

डिसेम्बर २०, २०१०

ए . आइ . टी

थाइलेडं